मनुष्य प्राणी..
मनुष्य आणि प्राण्यात जास्त काही फरक नाही. जो काही फरक आहे तो म्हणजे मनुष्य जीवन विकासासाठी आपल्या बुद्धीचा उपयोग करतो. पण प्राणी, ते तसं काही करू शकत नाही. दोघेही एकमेकांना घाबरतात. प्राणी एकवेळ नाही घाबरत मानवाला पण आपण…बापरे बाप. आपण त्यांच्या पासून जितके लांब राहता येयील तितके लांब राहतो. ते बिचारं जवळ जरी आलं तरी पण काही जन इतके दचकून जातात, कि जणू काही प्रत्तेक प्राणी हा मौंसाहारीच असतो आणि तो जवळ आला म्हणजे आपल्याला चावणारच किव्वा खाणारच. ते इतके घाबरतात कि त्यांना पाहून आपल्याला पण भीती वाटते, कि काय अनर्थ झाला म्हणून…काही लोकं असतात असे…समझने वाले को इशारा हि काफी हे…J
आता मनुष्यप्राणी इतर प्राण्यांना घाबरतो…घाबरतो काय चांगलाच घाबरतो. भलेही ते छोटे असो किव्वा मोठे. मग मी स्वतः पाहिलेले, अनुभवलेले काही क्षण तुम्हाला सांगतो.
उंदीर..आपल्या तथाकथित शत्रुंपैकी एक. एकदा असंच मी आमच्या रूम मद्धे आराम करत, वाचत बसलो होतो. रूम बाहेरून आदेश कोणाला तरी जोर जोरात शिव्या देत असल्याचं मला ऐकू आलं. नेहमीचच म्हणून मी तिकडे दुर्लक्ष केलं. मग तो मला बोलवायला लागला. मी तिथूनच विचारलं कि काय काम आहे म्हणून. आता तो माझ्या रूमच्या दरवाज्यात उभा राहून बोलू लागला, “अरे भाऊ, उस साले चुहे को भगा न”. घ्या म्हणजे हा त्या शिव्या उंदराला देत होता. “अबे बोर मत कर” मी ओरडलो. “प्लीज भाऊ, प्लीज भगाना उसको. नही तो वो मेरे रूम मी आ जायेगा. तेरे सिवा ये काम कोई नही कर सकता ना रे”.
“साले इतनासा तो हे वो, जोरसे चिल्ला, भाग जायेगा”
“नही रे भाऊ…मेरेको डर लगता हे ना, कभी नही किया रे ऐसा”.
“तो साले तू ऐसा बोलना चाहता है कि, मेरेको बचपन से चुहे मारणे कि आदत हे”. सगळे हसले, आदेश पण. मग बाहेरून गगन मुद्दामून मला चिडवण्यासाठी आदेशला ओरडून म्हणाला कि, “क्या रे.. भाऊ क्या चुहेमार लगता हे तुझे, बोल..बोल”
“हा रे गSSSSगण, तेरे मन कि बात समझ गयी” माझ्या शेजारच्या बेड वर असलेला पिके ओरडून बोलला.
“भाऊ, ये पिके हम दोनो भायीयोमे दरार डाल्नेकी कोशिश कर रहा हे, इस्की बात मत सून तू” आणि परत मुद्दामून बोलला, “मे क्या तेरेको कभी चुहे मार बोल सकता हून क्या”. “नही रे, कभी नही” त्याला वैताकत मे बोललो.
“भाऊ, इन दोनो कुत्तो कि बात मत सून, उस चुहेको भगा ना पहले..प्लीज यार…”
“ठीक है रे, रो मत अब” असं म्हणत मी रूम बाहेर आलो. "किधर हे वो चुहा”.
“वो उधर, वाशिंग मशीन के पीछे”.
मग मी झाडू घेतला हातात, म्हटल काय वैताक आहे या पोरांचा, इतक्याश्या उंदराला घाबरतात, आणि त्या उंदराला शोधायला लागलो. आदेश खूपच एक्सायिट झाला होता, मधेच तो जोर जोरात ओरडत होता, “मार...साले को मार”. मी वाशिंग मशीन थोडी हलवली आणि तो उंदीर सटकन दुसरी कडे पळाला, कपाटा खाली गेला आणि मी त्याच्या मागे. “मार..कुत्ते को मार.. छोडना नही साले को”. ह्या उंदराला आदेश कुत्ता, साला, हरामखोर असं काय काय बोलत होता. मला तर हसूच येत होतं. हि गम्मत ऐकून पिके पण बाहेर आला.
मी कपाटाखाली झाडू टाकणार तेव्हड्यात तो उंदीर आदेशच्या दिशेने पळाला. “आSSSSव... आSSSSव” असं म्हणत आदेश पटकन जवळ असलेल्या खुर्ची वर चढला आणि पिके..तो झटकन दार लावत आत पळाला. ह्या उंदराने चांगलीच गोची केली होती. मी मागे वळून बघे पर्यंत तो कुठे गेला कळलंच नाही. “किधर गया रे वो” मी म्हणालो. “वो वो उधर…हरामजादा उधर भाग गया देख” आणि आणखी 2-4 शिव्या हासडल्या त्याने, त्या इथे लिहू नाही शकत. मी सगळे टेबल जोर जोरात हलवले, तो साला विजे सारखा कुठूनपण निघायचा, इकडे तिकडे घुसायचा आणि मी त्याच्या मागे पळायचो. शेवटी कुठे तो निघाला आणि बाहेरच्या दरवाज्याकडे पळाला, “भगा भगा साले को” खुर्ची वरूनच आदेश बोलला. "हुSSSSश..." म्हणत मी झाडू फेकला आणि दरवाजा लावला. आदेश अजून खुर्ची वरच उभा होता, त्याला म्हणालो कि गेला तो मग कुठे हा उतरला खाली.
इतकासा तो प्राणी तो स्वतः घाबरून जीव मुठीत धरून पळत असतो तरी पण आपण त्याला इतकं घाबरतो, कारण..कारण जो घाबरतो त्यालाच माहित…असो.
दुसरा प्रसंग आमच्या घरातलाच. एकदा आमच्या घरा बाहेर सकाळी सकाळी मांजरीच्या पिल्लाचा आवाज ऐकू आला. निकिता, माझ्या भावाची लहान मुलगी, ती पण दरवाजा जवळ जावून त्या पिल्लासारखं म्याव-म्याव आवाज करू लागली. मी ओरडलो तिला, कि असं करू नको म्हणून, त्या पिल्लाला असं वाटेल, कि तिची मम्मीच इथे आहे. मग निकु वहिनीच्या मागे लागली कि त्या पिल्लाला आत घे म्हणून. वहिनीने नकार दिला. इकडे त्या पिल्लाचा म्याव-म्याव आवाज थोडा वाढला, म्हणजे ते अगदी दरवाज्या जवळ येऊन ओरडायला लागलं होतं, आणि आमची निकु आतून त्याला त्याच्या सारखाच प्रतिसाद देत होती, म्याव-म्याव करून.
निकु घडी घडी वहिनीला विनंती करू लागली, “प्लीज मम्मी… प्लीज मम्मी, थोल्या वेल प्लीज”. शेवटी निकुच्या आणि त्या पिल्लुच्या आवाजाने वहिनीच्या मनाला साद घातली आणि मग त्यांना पण उत्सुकता वाटू लागली त्याला पहायची. “थांब आपण फक्त बघू त्याला” असं म्हणत वहिनी दरवाज्याकडे गेल्या, आणि निकु त्यांच्या मागे हळूच लपून दरवाज्या कडे बघू लागली.
वहिनीने थोडासा दरवाजा काय उघडला, त्या पिल्लाने दिली मान घालून त्या फटीत. घ्या आता वाहिनीला धड दरवाजा पूर्ण उघडता पण येयीना आणि बंद पण करता येयीना. मग काय, झाली गम्मत सुरु. वहिनी तश्याच ओरडायला लागल्या “ए हट हट हट...शुSS शुSSशु….” तर निकु लागली उड्या मारायला, “ए म्याव...ए म्याव” म्हणत. शेवटी जबरदस्ती ते पिल्लू घरात घुसलंच आणि दरवाज्या जवळ असलेल्या टेबलाखाली जाऊन ओरडू लागलं.
वहिनीची झाली पळापळ सुरु, आल्या झाडू घेऊन त्याला हुसकन्या साठी. पण जवळ जायची हिम्मत कुठे.. लांबूनच त्याला झाडू दाखवू लागल्या आणि इकडे “मम्मी लाहुदेना त्याला..लाहुदेना..थोल्याच वेल..” असं निकु वहिनीची साडी धरत थोड्या विनवणीच्या भाषेत बोलायला लागली. चांगलीच गम्मत चालू होती. 8-10 मिनिटं असाच टायीम पास चालू होता, पण ते पिल्लू काही बाहेर जायचं नाव घेयीना. इतकसं ते पिल्लू, चांगलंच परेशान करून टाकलं वहिनीला. "ओ काय करायचं आता..कसं बाहेर काढू याला..?". म्हणालो कि, "उचला आणि टाका बाहेर". यावर वहिनीने असं लुक दिलं, कि जसं काही मी वाघाच्या पिंजऱ्यात हात टाकायला लावला त्यांना. वहिनी परत, "ए... हट-हट" असं ओरडू लागल्या. असं केल्याने ते काही जाणार नव्हतं, हे मला तर माहीतच होतं आणि एव्हाना वहिनीला पण कळून चुकलं होतं. काय वायीट परिस्थिती होती, एक छोटंसं पिल्लू ते पण कावऱ्या बावऱ्या अवस्थेत घरात घुसलेलं, चांगलाच घाम आणला वहिनीला. मी उठलो, उचललं त्या पिल्लाला आणि टाकलं परत बाहेर, मग कुठे दोघींनी सुटकेचा श्वास सोडला.
इतकेसे ते प्राणी.. कावरे बावरे. त्यांनी ठरवलं तरी पण काही करू शकत नाही ते. तरी पण आपण का इतके घाबरतो त्यांना काय माहित...? असा हा मनुष्य प्राणी...
हि भीती तरी कशी घालवायची. तुम्हाला काही उपाय सुचला तर सांगा... तो पर्यंत मी पण शोधतो…J
